Çöp atma hikayesi

Bir çöp imha ünitesi (atık imha ünitesi, çöp öğütücü, garburatör vb. olarak da bilinir), lavabonun drenajı ile sifon arasında bir mutfak lavabosunun altına monte edilen, genellikle elektrikle çalışan bir cihazdır. Bertaraf ünitesi, gıda atıklarını tesisattan geçebilecek kadar küçük (genellikle çapı 2 mm'den (0,079 inç) küçük) parçalara ayırır.

Tarih

Çöp öğütme ünitesi 1927 yılında Racine, Wisconsin'de çalışan mimar John W. Hammes tarafından icat edildi. 1933 yılında patent başvurusunda bulundu ve patent 1935'te yayınlandı. Şirketini kurdu ve 1940 yılında elden çıkarıcısını piyasaya sürdü. Hammes'in iddiası, General Electric'in 1935'te Bertaraf olarak bilinen bir çöp öğütme ünitesini tanıtması nedeniyle tartışmalıdır.
1930'larda ve 1940'larda Amerika Birleşik Devletleri'nin birçok şehrinde belediye kanalizasyon sisteminde, gıda atıklarının (çöp) sisteme atılmasını yasaklayan düzenlemeler vardı. John hatırı sayılır bir çaba harcadı ve birçok bölgeyi bu yasakları kaldırmaya ikna etmede oldukça başarılı oldu.

Amerika Birleşik Devletleri'ndeki birçok bölge, öğütücülerin kullanımını yasakladı. New York'ta çöp öğütücüler, şehrin kanalizasyon sistemine zarar verebileceği tehdidi nedeniyle uzun yıllar boyunca yasa dışıydı. NYC Çevre Koruma Departmanı ile yapılan 21 aylık bir çalışmanın ardından yasak, 1997 yılında NYC İdari Kanununun 24-518.1 bölümünü değiştiren 1997/071 yerel kanunu ile iptal edildi.

2008 yılında, Kuzey Carolina'nın Raleigh şehri, çöp öğütücülerin değiştirilmesi ve kurulmasını yasaklamaya çalıştı; bu, aynı zamanda şehrin belediye kanalizasyon sistemini paylaşan şehirlerarası kasabaları da kapsayacak şekilde genişletildi, ancak bir ay sonra yasağı iptal etti.

ABD'de Evlat Edinme

2009 yılı itibarıyla Amerika Birleşik Devletleri'ndeki evlerin yaklaşık %50'sinde imha üniteleri bulunurken, bu oran Birleşik Krallık'ta yalnızca %6 ve Kanada'da %3'tür.

İsveç'te bazı belediyeler, biyogaz üretimini artırmak amacıyla bertaraf tesislerinin kurulmasını teşvik ediyor. Britanya'daki bazı yerel yönetimler, çöp depolama sahalarına giden atık miktarını azaltmak amacıyla çöp imha ünitelerinin satın alınmasına mali destek sağlıyor.

Gerekçe

Gıda artıkları ev atıklarının %10 ila %20'sini oluşturur ve belediye atıklarının sorunlu bir bileşenidir; dahili depolamadan başlayıp kamyonla toplamaya kadar her aşamada halk sağlığı, sanitasyon ve çevre sorunları yaratır. Atıktan enerjiye dönüştürme tesislerinde yakılan gıda artıklarının su içeriğinin yüksek olması, bunların ısıtılması ve yakılması sırasında ürettiğinden daha fazla enerji tükettiği anlamına gelir; Çöplüklere gömülen yiyecek artıkları ayrışıyor ve iklim değişikliğine katkıda bulunan bir sera gazı olan metan gazı üretiyor.

Bir öğütücünün doğru kullanımının arkasındaki temel dayanak, gıda artıklarını etkili bir şekilde sıvı olarak değerlendirmek (insan atığı gibi ortalama %70 su) ve yönetimi için mevcut altyapıyı (yer altı kanalizasyonları ve atık su arıtma tesisleri) kullanmaktır. Modern atık su tesisleri, organik katıların gübre ürünlerine (biyokatılar olarak bilinir) dönüştürülmesinde etkilidir ve gelişmiş tesisler aynı zamanda enerji üretimi için metan yakalar.